πηγη : protagon.gr http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.athlitismos&id=35127
Είκοσι χρόνια χωρίζουν δύο, σχεδόν, πανομοιότυπα παιχνίδια. Είκοσι χρόνια χωρίζουν την ντροπή ενός ολόκληρου έθνους και τη διεθνή κατακραυγή που προκάλεσε μια δολοφονία ποδοσφαιριστή από την υπόκλιση ολόκληρου του πλανήτη στην πορεία μιας εθνικής ομάδας. Είκοσι χρόνια χωρίζουν την Κολομβία του 1994 με την Κολομβία του σήμερα.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα το Μουντιάλ πραγματοποιείται σε αμερικανικό έδαφος. Το 1994 στις ΗΠΑ, φέτος στη Βραζιλία. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, η Κολομβία παρατάσσει τις καλύτερες ομάδες που έχει βγάλει στην ιστορία της. Η μόνη διαφορά είναι πως τότε όλοι, σχεδόν, οι ποδοσφαιριστές της αγωνίζονταν στο εγχώριο πρωτάθλημα. Βλέπετε, τα χρήματα που είχαν οι πρόεδροι των ομάδων τους, τους επέτρεπαν να δαπανούν υπέρογκα ποσά και να προσφέρουν παχυλά συμβόλαια. Πρόεδροι που έκαναν το… κομπόδεμά τους από τα φορτία ναρκωτικών που διακινούσαν σε όλο τον κόσμο. Μέσα σε αυτούς και ο Πάμπλο Εσκομπάρ. Ο τότε βαρόνος της κοκαΐνης ήταν πρόεδρος της Ατλέτικο Νασιονάλ, ομάδας της πόλης-φρούριο Μεντεγίν. Μάλιστα, στην κηδεία του το φέρετρο είχε πάνω του μια σημαία στα πράσινα και τα λευκά, τα χρώματα του αγαπημένου του συλλόγου. Ο Πάμπλο Εσκομπάρ, λοιπόν, είχε δημιουργήσει μια τάση στα μέσα της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα που ήθελε όσους έβγαζαν χρήματα από το καρτέλ να επενδύουν μέρος τους σε δραστηριότητες που συνδέονται με κάποιον τρόπο με το ποδόσφαιρο. Αποτέλεσμα είναι η Κολομβία να έχει χτίσει μια τρομερή φουρνιά παικτών που τους παρουσίασε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Ένας άλλος Εσκομπάρ, όμως, (ο Αντρές) ήταν αυτός που «πρόδωσε» ένα ολόκληρο έθνος.
Είναι 22 Ιουνίου 1994 και η Κολομβία αντιμετωπίζει τις ΗΠΑ, σε ένα ματς που οι ελπίδες των «φιλοξενούμενων» για διάκριση ξεχειλίζουν. Είναι η ημέρα που ο Αντρές Εσκομπάρ -καμία συγγένεια με τον Πάμπλο- κάνει το «έγκλημα» και σκοράρει αυτογκόλ. Η Κολομβία χάνει το ματς και αποκλείεται από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Λίγες ημέρες αργότερα, σαν προχθές στις 2 Ιουλίου, ο Εσκομπάρ γαζώνεται από σφαίρες σε κάποιο πάρκινγκ. Δράστης ένας bodyguard κάποιου βαρόνου ναρκωτικών, ο οποίος -σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή- είχε χάσει πολλά χρήματα σε παράνομο στοίχημα για το εν λόγω ματς. Εντάξει, η δολοφονία του ενός Εσκομπάρ δεν συνδέεται με τον άλλον, βλέπετε ο Πάμπλο είχε, ήδη, σκοτωθεί με παρόμοιο τρόπο. Αλλά τα καρτέλ κι οι συμμορίες κρατούσαν ακόμη τα κλειδιά του οργανωμένου και μη εγκλήματος.
Αυτή η δολοφονία ήταν που άλλαξε τα πάντα στο ποδόσφαιρο της χώρας. Οι διαμαρτυρίες του κόσμου και η απόφαση της κυβέρνησης να διώξει από το ποδόσφαιρο τα κεφάλαια που προέρχονται από τα ναρκωτικά (τουλάχιστον στο βαθμό που είναι δυνατόν) φέρνει μια πρόσκαιρη πτώση στην ποιότητα του αθλήματος στη χώρα, αλλά βάζει τις βάσεις για ένα πιο υγιές μελλοντικό χτίσιμο. Η φουρνιά που βγαίνει και που τώρα αγωνίζεται στα γήπεδα της Βραζιλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο μόλις είχε γεννηθεί τότε. Πιθανόν κάποιοι να μην πρόλαβαν τα περιστατικά που εκτυλίχθηκαν μετά το Μουντιάλ του 1994. Τα όσα έγιναν στο Μεντεγίν και στις άλλες πόλεις φαντάζουν σήμερα μακρινή ανάμνηση. Η πόλη-φρούριο, άντρο της αυτοκρατορίας των Εσκομπάρ, κάνει βήματα προόδου και προσπαθεί να γίνει τεχνολογικός πόλος έλξης. Στα μεγάλα ευρωπαϊκά έντυπα παρομοιάζεται με τη Silicon Valley της Λατινικής Αμερικής.
Είκοσι χρόνια μετά, η οικογένεια του -47άχρονου αν ζούσε σήμερα- Εσκομπάρ είναι καλεσμένη να παρακολουθήσει από τα VIP το ματς της Κολομβίας με τη Βραζιλία. Πώς τα φέρνει η άτιμη η ζωή, ε;
Το αυτογκόλ του Εσκομπάρ:
Είκοσι χρόνια χωρίζουν δύο, σχεδόν, πανομοιότυπα παιχνίδια. Είκοσι χρόνια χωρίζουν την ντροπή ενός ολόκληρου έθνους και τη διεθνή κατακραυγή που προκάλεσε μια δολοφονία ποδοσφαιριστή από την υπόκλιση ολόκληρου του πλανήτη στην πορεία μιας εθνικής ομάδας. Είκοσι χρόνια χωρίζουν την Κολομβία του 1994 με την Κολομβία του σήμερα.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα το Μουντιάλ πραγματοποιείται σε αμερικανικό έδαφος. Το 1994 στις ΗΠΑ, φέτος στη Βραζιλία. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, η Κολομβία παρατάσσει τις καλύτερες ομάδες που έχει βγάλει στην ιστορία της. Η μόνη διαφορά είναι πως τότε όλοι, σχεδόν, οι ποδοσφαιριστές της αγωνίζονταν στο εγχώριο πρωτάθλημα. Βλέπετε, τα χρήματα που είχαν οι πρόεδροι των ομάδων τους, τους επέτρεπαν να δαπανούν υπέρογκα ποσά και να προσφέρουν παχυλά συμβόλαια. Πρόεδροι που έκαναν το… κομπόδεμά τους από τα φορτία ναρκωτικών που διακινούσαν σε όλο τον κόσμο. Μέσα σε αυτούς και ο Πάμπλο Εσκομπάρ. Ο τότε βαρόνος της κοκαΐνης ήταν πρόεδρος της Ατλέτικο Νασιονάλ, ομάδας της πόλης-φρούριο Μεντεγίν. Μάλιστα, στην κηδεία του το φέρετρο είχε πάνω του μια σημαία στα πράσινα και τα λευκά, τα χρώματα του αγαπημένου του συλλόγου. Ο Πάμπλο Εσκομπάρ, λοιπόν, είχε δημιουργήσει μια τάση στα μέσα της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα που ήθελε όσους έβγαζαν χρήματα από το καρτέλ να επενδύουν μέρος τους σε δραστηριότητες που συνδέονται με κάποιον τρόπο με το ποδόσφαιρο. Αποτέλεσμα είναι η Κολομβία να έχει χτίσει μια τρομερή φουρνιά παικτών που τους παρουσίασε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Ένας άλλος Εσκομπάρ, όμως, (ο Αντρές) ήταν αυτός που «πρόδωσε» ένα ολόκληρο έθνος.
Είναι 22 Ιουνίου 1994 και η Κολομβία αντιμετωπίζει τις ΗΠΑ, σε ένα ματς που οι ελπίδες των «φιλοξενούμενων» για διάκριση ξεχειλίζουν. Είναι η ημέρα που ο Αντρές Εσκομπάρ -καμία συγγένεια με τον Πάμπλο- κάνει το «έγκλημα» και σκοράρει αυτογκόλ. Η Κολομβία χάνει το ματς και αποκλείεται από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Λίγες ημέρες αργότερα, σαν προχθές στις 2 Ιουλίου, ο Εσκομπάρ γαζώνεται από σφαίρες σε κάποιο πάρκινγκ. Δράστης ένας bodyguard κάποιου βαρόνου ναρκωτικών, ο οποίος -σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή- είχε χάσει πολλά χρήματα σε παράνομο στοίχημα για το εν λόγω ματς. Εντάξει, η δολοφονία του ενός Εσκομπάρ δεν συνδέεται με τον άλλον, βλέπετε ο Πάμπλο είχε, ήδη, σκοτωθεί με παρόμοιο τρόπο. Αλλά τα καρτέλ κι οι συμμορίες κρατούσαν ακόμη τα κλειδιά του οργανωμένου και μη εγκλήματος.
Αυτή η δολοφονία ήταν που άλλαξε τα πάντα στο ποδόσφαιρο της χώρας. Οι διαμαρτυρίες του κόσμου και η απόφαση της κυβέρνησης να διώξει από το ποδόσφαιρο τα κεφάλαια που προέρχονται από τα ναρκωτικά (τουλάχιστον στο βαθμό που είναι δυνατόν) φέρνει μια πρόσκαιρη πτώση στην ποιότητα του αθλήματος στη χώρα, αλλά βάζει τις βάσεις για ένα πιο υγιές μελλοντικό χτίσιμο. Η φουρνιά που βγαίνει και που τώρα αγωνίζεται στα γήπεδα της Βραζιλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο μόλις είχε γεννηθεί τότε. Πιθανόν κάποιοι να μην πρόλαβαν τα περιστατικά που εκτυλίχθηκαν μετά το Μουντιάλ του 1994. Τα όσα έγιναν στο Μεντεγίν και στις άλλες πόλεις φαντάζουν σήμερα μακρινή ανάμνηση. Η πόλη-φρούριο, άντρο της αυτοκρατορίας των Εσκομπάρ, κάνει βήματα προόδου και προσπαθεί να γίνει τεχνολογικός πόλος έλξης. Στα μεγάλα ευρωπαϊκά έντυπα παρομοιάζεται με τη Silicon Valley της Λατινικής Αμερικής.
Είκοσι χρόνια μετά, η οικογένεια του -47άχρονου αν ζούσε σήμερα- Εσκομπάρ είναι καλεσμένη να παρακολουθήσει από τα VIP το ματς της Κολομβίας με τη Βραζιλία. Πώς τα φέρνει η άτιμη η ζωή, ε;
Το αυτογκόλ του Εσκομπάρ:
.png "English"){kind=small}
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου